David Nicholls - My

autor: David Nicholls

tłumaczenie: Jan Kraśko

tytuł oryginału: Us
wydawnictwo: Świat Książki

data wydania: 4 lutego 2015

liczba stron: 480

kategoria: literatura współczesna

Wyobraźcie sobie wycieczkę po Europie, podczas której macie okazje pozwiedzać takie miasta jak Madryt, Paryż, Wenecję czy Weronę. By móc przy okazji chłonąć sztukę przez duże S. Takie podróże są niezwykle pouczające, bywają też męczące, ale warte zachodu. Któż by nie chciał, prawda? Ja sama chętnie odwiedziłabym kilka malowniczych, sławnych miejsc. Niestety, na co dzień nie każdy może sobie pozwolić na taki luksus. Dlatego z wielką przyjemnością i ciekawością sięgnęłam po książkę Davida Nichollsa „My”. Jest to najnowsza powieść tego autora, który wielu osobom kojarzy się przede wszystkim z wyśmienitą książką „Jeden dzień”. Przyznaję się szczerze, że sama zaliczam się do tego grona. Przeczytałam wspomnianą książkę i byłam tak zauroczona, że zapamiętałam nazwisko by móc w przyszłości sięgnąć po coś podobnego i równie emocjonującego i zarazem klimatycznego. Stąd też mój zapał do najnowszej powieści autora. Można by nawet rzecz, że odczuwałam pewnego rodzaju sentyment i nadal przechowuję w pamięci bohaterów „Jednego dnia”.

Douglas Petersen dostrzega, że jego żona poszukuje nowej drogi życia, a wydawało mu się, że będą szukali tej drogi we dwoje. Tym bardziej, że ich syn wkrótce opuści rodzinny dom i wyjedzie na studia. Kiedy więc Connie oświadcza, że i ona wkrótce się wyprowadzi, Douglas postanawia zamienić ostatnie rodzinne wakacje w podróż życia. Ma nadzieję, że czas spędzony razem pozwoli jemu i Connie znów się zbliżyć; sprawi, że żona pokocha go na nowo, a syn odzyska do niego szacunek. Bukuje więc hotele, kupuje bilety i wszystko starannie planuje. Czy coś może pójść nie tak? Okazuje się, że bardzo wiele...

„[…] małżeństwo nie jest płaskowyżem, przeciwnie. Są tam wąwozy, wysokie, postrzępione szczyty i ukryte szczeliny, w które oboje możecie wpaść i runąć w ciemność. Są także nudne, spieczone na kamień równiny, które zdają się nie mieć końca, a większość podróży upływa w pełnym napięcia milczeniu. Czasem w ogóle nie widzi się partnera, czasem się go widzi, lecz z daleka, bo obydwoje oddalają się od siebie tak bardzo, że prawie znikają sobie z oczu. Podróż jest ciężka. Bardzo, bardzo, ale to bardzo ciężka.”

Autor zabiera nas w nostalgiczną podróż nie tylko po Europie, ale także po życiu we dwoje (troje …). Mamy tutaj przykład dwojga dorosłych ludzi, którzy wyruszyli w podróż zwaną „RODZINĄ” i z paszportami w ręku zatytułowanymi „MAŁŻEŃSTWO”. Krok po kroku przemierzamy razem z Douglasem i Connie góry, doliny i wąwozy jakie napotykają na swej drodze. Bywa ciężko, mokro, ciemno, słonecznie i upalnie. Kolory oślepiają i napełniają optymizmem by za chwilę zmienić się w szarość dnia codziennego z domieszką brutalności życia. Podróż ta bywa ekscytująca ale i męcząca. Przyprawia o zawrót głowy jak i o dreszcze. Autor posługując się „piórem” namalował nam słowami obraz, który możemy chłonąć wszystkimi zmysłami. Fabuła jest powolna (rytmiczna), a także urozmaicona czasowo – teraźniejszość miesza się z przeszłością by dowiedzieć się okruszka przyszłości. Narratorem i zarazem głównym bohaterem jest tutaj Douglas, naukowiec, mąż i ojciec. Człowiek wykształcony, praktyczny, czasem zbyt wymagający i sztywny. Nie jest bez wad, bywa irytujący i dziwny – trudny – jednak mimo wszystko dobry człowiek. Istota, która popełnia błędy, która żałuje tego, co zrobiła lub czego nie zrobiła. Facet, który twardo stąpa po ziemi… Opisuje nam swoje życie, kontakty z synem, stosunki z żoną. Wyruszymy wraz z nimi w podróż po Europie, po muzeach, miastach, wspomnieniach. Ta wycieczka ma w sobie nutkę melancholii, nadziei i doświadczenia. W co się przerodzi? Dokąd zabierze bohaterów książki? Douglas opowiada momentami chaotycznie, całość jest spokojna i nostalgiczna. W pewnym momencie doświadczymy pewnego zwrotu akcji, a w zasadzie nie tylko jednego. Pojawi się pewien dynamizm a bohaterowie się przetasują. Jest to historia, która warto się delektować, warto wniknąć do świata wymyślonego przez autora i zwiedzić kawałek Europy. Poznać dzieła sztuki, zwiedzić malownicze uliczki, knajpki czy nawet popływać w Barcelonie. Całość jest tak dobrze poskładana, że czytelnik może czuć się zarówno jako obserwator (uczestnik wyprawy) jak i słuchacz, któremu główny bohater opowiada swoją historię. Myślę, że każdy znajdzie w tej książce coś dla siebie. Sprawdzi się też jako lekcja dla ludzi, którzy są w związkach małżeńskich (zarówno dla tych z małym stażem jak i dla tych z większym) jak i tych, którzy jeszcze nie powiedzieli tego sakramentalnego „tak”.

Ta książka to przewodnik po Europie, po sztuce i po małżeństwie. Jest to melancholijna, nostalgiczna i pouczająca powieść, która potrafi czytelnika zachęcić, wyciszyć i pobudzić do refleksji. Bywa także zabawnie… Autor zostawia nam na końcu małą nagrodę… tabula rasa – czystą, niezapisaną kartkę – zatytułowany rozdział, który możemy sobie sami dokończyć w wyobraźni… Nie każdemu „My” przypadnie do gustu i wiem to doskonale. Jestem przekonana, że zachwycą się nią miłośnicy tego rodzaju literatury. Miłośnicy pięknych krajobrazów, sztuki i chwili wytchnienia. Jeśli komuś spodobał się „Jeden dzień” to i ta książka okaże się ciekawa. Jest to książka, do której można powrócić, która nie ma nudnej fabuły, jest ponadczasowa i do tego rozbudza ciekawość względem sztuki. Jeśli macie ochotę pozwiedzać to zapraszam… Być może to będzie to także Wasza Podróż Życia.

„ W domu jest tyle smutku. Po kolejnej zdradzie

Tych, którzy zeń odeszli, wnętrze wciąż sięłudzi,

Że znęci ich z powrotem. Parkiet wciąż się kładzie

Pod stopy, które znikły. Ograbiony z ludzi,

Dom nie umie się zdobyć, by przeboleć kradzież

I wrócić do pierwotnych swych architektonik:

Radosnych prób trafienia w to, jak być powinno,

Dawno chybionych. Widać jeszcze ślady po nich:

Spójrz na te zdjęcia w ramkach, sztućce.  To pianino

                                                                                                                             Z nutami pod siedzeniem stołka. Ten wazonik.”

Philip Larkin, W domu jest tyle smutku

Książka bierze udział w wyzwaniu:

Klucznik

Czytam opasłe tomiska

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+ 2,7 cm)