Katarzyna Kebernik - Wściekły

wydawnictwo: Akurat

data wydania: 16 września 2015

liczba stron: 320

”Miłość to nić, która spaja świat.”

Tym razem chcę Wam zaproponować ciekawy debiut literacki, który dopiero co ukazał się na rynku. Jest to książka utkana z dźwięków, melodii i sennych koszmarów. Rzeczywistość miesza się w niej z fikcją, zwaną ODMIENNOŚCIĄ. „Wściekły” autorstwa Katarzyny Kebernik wywoływał we mnie wściekłość i furię samą okładką. Po prostu jest zbyt sztuczna i pospolita. Nie warto jednak oceniać książki po okładce, a szczególnie w tym przypadku. I tak na dobrą sprawę, tylko do tego mogę się przyczepić. Do reszty nie mam już większych zastrzeżeń.

Siedemnastoletni, wychowywany przez ojca Konstanty ma ciągłe kłopoty w szkole, a nagromadzonej agresji daje ujście, bijąc się po meczach i trenując zapasy. Tym, co go wyróżnia, jest fenomenalny słuch muzyczny. W domowym zaciszu, stopniowo tracąc kontakt z rzeczywistością, Kostek cały wolny czas poświęca swej wielkiej obsesji – stworzeniu najdoskonalszej na świecie muzyki, kompozycji idealnej, której nikt nie byłby w stanie uczynić lepszą. Oprócz tego ma jeszcze pewien mroczny sekret – straszne, niezrozumiałe i niezwykle realistyczne sny, które wycieńczają go psychicznie i fizycznie.

„ Odmieniec, który wstydzi się swojej inności staje się pośmiewiskiem. Ludzie wyczuwają takich z kilometra i niemiłosiernie się nad nimi pastwią. Ale odmieniec, który jest dumny ze swej inności – takiego ludzie się boją. Nie potrafią go rozgryźć więc schodzą mu z drogi”.

To właśnie jest historia takiego odmieńca, którego wszyscy się bali lub uważali za wariata. Chłopak przeżył swoją prywatną tragedię, nie zaznał normalności, natomiast zasmakował samotności i odrzucenia. Sam tytuł już nam wskazuje, z jaką postacią mamy do czynienia – Konstanty – jest wściekły, to furiat, który potrafi rozkwasić twój nos ot tak. Szybko się zapala i szybko gaśnie. Faktycznie jest to postać bardzo barwna i dziwna. Osoba złożona jakby z kilku postaci, przeciwieństwa, które nie mają prawa ze sobą współgrać – a jednak działają. To sprawia, że główny bohater nie jest mdły, wręcz przeciwnie jest charakterystyczny. Autorka opisała go, jako tytana muzycznej pracy, samotnika, indywidualistę, maksymalistę i artystycznego despotę. Faceta, który z pozoru jest zagrożeniem dla ludzkości jednak wewnętrznie to delikatny człowiek. Kocha zwierzęta, wiatr, a najbardziej na świecie uwielbia muzykę. Stroni od uczuć, jednak potrafi kochać i być przyjacielem. To postać o dwóch twarzach. Kosa – Konstanty – to wrażliwiec artysta, który potrafi dryfować na melodii, jaką rozsiewa melancholijna jesień, bajkowa zima, wiosenny soczysty hałas oraz czerwona letnia ekstaza. Nigdy nie czytałam piękniejszych słów, opisujących pory roku jak w tej książce.

„Zima jest dostojna, królewska, mówi symbolami, nie wprost, używa powolnych nut. […] Wiosna to kolorowa radość impresjonisty, z masą ulotnych pachnących odgłosów, delikatnym śpiewem kwiatów kołysanych przez wiatr, szepczącą trawą.[…] Potem przychodzi lato. Ono z kolei wyszło spod ręki ekspresjonisty, młodego eksperymentatora, który gardzi subtelnościami i stara się zaszokować słuchacza.[...] Latem wszystko krzyczy i szaleje, jakby przeczuwało, że zaraz rozpocznie się nokturn jesieni…Bo jesień to melancholijne dzieło dekadenta. Muzyka jesieni jest piękna, ale mało kto ją rozumie”.

Katarzyna Kebernik jest studentką filologii polskiej na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Swoją debiutancką powieść napisała, będąc jeszcze w liceum. Jako nastolatka wygrała wiele konkursów literackich, jej wiersze i opowiadania drukowano m.in. w Cogito i Stanie krytycznym. Interesuje się historią, kinem, astronomią i piłką nożną. Swojego psa wzięła ze schroniska. Ma głowę pełną marzeń, w wolnej chwili rysuje, gra w szachy i próbuje nauczyć się francuskiego. Pochodzi z okolic Jarocina. Jak widać jest osobą, która ma wiele zainteresowań i talent literacki – co mogę z czystym sumieniem stwierdzić po przeczytaniu jej powieści.

„[…] najtrudniej jest poznać to, co najlepiej znane…”

„Wściekły” to połączenie fantastyki i literatury młodzieżowej. Nie zabraknie również poezji, która rozpoczyna, każdy kolejny rozdział. Taki literacki kogel-mogel, który pozytywnie mnie zaskoczył. Język, którym posługują się bohaterowie jest potoczny, szorstki wręcz wulgarny by za chwilę przerodzić się w wyrafinowany i bogaty. Pozytywem są tutaj barwne metafory, które ożywiają ten szary obraz i sprawiają, że całość nabiera plastyczności. Ta książka to pogoń za prawdą oraz poszukiwanie idealnej melodii. Zasmakujemy w smutku, wyobcowaniu, młodzieńczych problemach i snach, które przenoszą nas do świata oderwanego od rzeczywistości. Powieść Katarzyny Kebernik to dojrzała literatura, co może dziwić biorąc pod uwagę wiek autorki. Doskonały debiut z doskonale dopracowaną fabułą. Jest to walka między brutalnym światem i delikatną duszą artysty. Niektóre fragmenty mogą, co prawda wytrącać z rytmu – przenosząc nas z jednego świata do drugiego - jednak jeśli ktoś lubi barwne opowieści z nutką fantastyki to nie powinno mu to przeszkadzać. Jeśli więc macie ochotę zapoznać się bliżej z tą książką to polecam gorąco.

„W momencie, kiedy człowiek używa wyobraźni i własnej myśli, aby stworzyć swój jedyny, niepowtarzalny, mniej lub bardziej udany wiersz, obraz, piosenkę, to gdzieś tam daleko, poza obszarem jego wszechświata i bez jego wiedzy materializuje się nowy świat. To myśl jest niematerialną sprawczą siłą, odpowiedzialną za powstawanie światów!”

Książka bierze udział w wyzwaniu:

Polacy nie gęsi