Éric-Emmanuel Schmitt - Oskar i pani Róża

autor: Éric-Emmanuel Schmitt

tłumaczenie: Barbara Grzegorzewska

tytuł oryginału: Oscar et la dame Rose

wydawnictwo: Znak

data wydania: 7 listopada 2011

liczba stron: 88

kategoria: literatura współczesna

Kilka lat temu przeglądałam Internet w poszukiwaniu ciekawej książki, tym sposobem natrafiłam na Oskara i panią Różę. Opis mnie zainteresował i chciałam ją kupić jednak zrezygnowałam. Sama nie wiem dlaczego, odłożyłam ją na później, zapomniałam o niej. Wyobraźcie sobie moją radość, gdy otworzyłam paczkę i zobaczyłam w niej właśnie tę książkę. Byłam zaskoczona, zadowolona i uśmiechnęłam się do męża tak promiennie jak się dało (bo to Jego zasługa) . Wiedziałam, że jeszcze tego samego dnia ją przeczytam. I tak też zrobiłam. Jak pewnie większość z Was wie ta książka to właściwie jest książeczka na raz. A może to tylko ja mam takie tyły i wszyscy inni już ją przeczytali???

Czy w ciągu dwunastu dni można poznać smak życia i odkryć jego najgłębszy sens? Dziesięcioletni Oskar leży w szpitalu i nie wierzy już w żadne bajki. Wtedy na jego drodze staje tajemnicza pani Róża, która ma za sobą karierę zapaśniczki i potrafi znaleźć wyjście z każdej sytuacji...

Tę wzruszającą książkę rozpoczyna list autora do polskich czytelników, w którym wychwala Polaków i podkreśla, że odkrył nasz kraj dzięki Oskarowi. W tej niezwykłej, osobistej przedmowie zawarty jest powód dla którego Eric – Emmanuel Schmitt postanowił poruszyć temat tabu i opisać historię chorego, umierającego chłopca. Od samego początku Oskar nas czaruje, nie da się go nie lubić, używa mocnego, szczerego słownictwa, które szokuje i śmieszy. Mimo powagi sytuacji, nie raz się uśmiechnęłam, a to wszystko dzięki temu chłopczykowi i pani Róży, która pomogła mu przejść przez to piekło i ułatwiła mu te ostatnie dni. Szczerość chłopca jest naprawdę rozbrajająca a jego tok ,myślenia i bystrość przerósłby niektórych dorosłych. Ten umierający chłopiec ma odwagę, siłę, wiarę i poczucie humoru. Ma lepsze i gorsze dni… Książeczka składa się z listów Oskara do Pana Boga, w których nakreśla mu sytuację, opowiada każdy kolejny dzień i prosi go o spełnienie jednej prośby dziennie. A swój pierwszy list rozpoczyna tak:

„ Mam na imię Oskar, mam dziesięć lat, podpaliłem psa, kota, mieszkanie (zdaje się nawet, że upiekłem złote rybki) i to jest pierwszy list, który do Ciebie wysłałem, bo jak dotąd, z powodu nauki nie miałem, czasu. Uprzedzam Cię od razu: nienawidzę pisać. Muszę mieć naprawdę ważny powód. Bo pisanie to bzdura, odchyłka, bezsens, jajo. To lipa. W sam raz dla dorosłych.”

Od razu polubiłam tego chłopca, by potem go pokochać. Jego listy sprawiły, że uśmiech pojawił się na mojej twarzy. Nieraz się zawstydziłam i prawie poryczałam. W ciągu dwunastu dni, które dzieliły go od śmierci, poznał smak całego życia i to dzięki cioci Róży i jej mądrej zabawie (jeden dzień =10 lat życia). Oskar poznał i docenił całe życie, czyli zrobił coś czego nie robimy my, albo nieliczni z nas.

„Gdybyś mnie zastał śpiącego, nie wahaj się mnie obudzić. Byłoby głupio, gdybyśmy się nie spotkali z powodu jednej minuty, nie uważasz?”

Przez te kilkadziesiąt stron zaprzyjaźniłam się z Oskarem, widziałam go oczami wyobraźni. Każdy dzień z jego życia mnie pochłaniał, a do pani Róży czułam ogromną sympatię. Tyle zdań mi się podobało, że aż nie mogłam się zdecydować, które z nich umieścić w recenzji! Ta książka pełna jest takich szczerych perełek, łez, strachu. Tak jak ja zaprzyjaźniłam się z Oskarem tak on zaprzyjaźnił się z Bogiem. Sama nie wiem co mam więcej napisać, żeby opisać jej siłę, sens i piękno. Jak dla mnie jest to książka, którą pochłania się szybko, ale powraca do niej przez całe życie. Warto ją przeczytać, warto poznać tego niesamowitego chłopca, który porusza serce. Oczywiście na końcu uroniłam łezkę i do teraz nie przestaję myśleć o Oskarze.

„Będę wciąż panią Różą, która odwiedza chore dzieci, ale nie będę już ciocią Różą. Byłam nią tylko dla Oskara.”