Lauren Myracle, Maureen Johnson, John Green - W śnieżną noc

autor: Lauren Myracle, Maureen Johnson, John Green

tłumaczenie: Magda Białoń-Chalecka

tytuł oryginału: Let It Snow

wydawnictwo: Bukowy las

data wydania: 19 listopada 2014

liczba stron: 312

kategoria: literatura młodzieżowa

Wreszcie udało mi się przeczytać W śnieżną noc. Na tę książkę miałam ochotę, gdy ją tylko zobaczyłam. A Gwiazdor był tak łaskawy i zostawił mi ją pod choinką (w dwupaku z Papierowymi miastami). Nie zabrałam się za czytanie od razu, postanowiłam zrobić sobie małą przerwę od czytania w święta i cieszyć się towarzystwem członków rodziny. Jednak teraz już musiałam przekonać się czy poczuje jakąś magię płynącą z tej książki. A przyznam się, że na coś takiego liczyłam. Bo czego można się spodziewać po „świątecznych opowiadaniach o miłości”?

Śnieżyca zamienia małe górskie miasteczko w prawdziwie romantyczne ustronie. A przynajmniej tak się wydaje… Bo przecież przedzieranie się z unieruchomionego pociągu przez mroźne pustkowia zazwyczaj nie kończy się upojnym pocałunkiem z czarującym nieznajomym. I nikt nie oczekuje, że dzięki wyprawie przez metrowe zaspy do Waffle House uda się odkryć uczucie do wieloletniej przyjaciółki. Albo że powrót prawdziwej miłości rozpocznie się od nieprzyzwoicie wczesnej porannej zmiany w Starbucksie. Jednak w śnieżną noc, kiedy działa magia Świąt, zdarzyć może się wszystko…

Jak zresztą widzicie, opis nam to obiecuje a przynajmniej moja wyobraźnia od razu się na takie klimaty nastawiła. W książce znajdują się trzy opowiadania napisane przez różnych autorów – Maureen Johnson, Johna Greena i Lauren Myracle. Czyli wymieszane style w jednej książce. Jednak okazało coś zupełnie innego. Opowiadania są nie tylko spójne, one nie tylko są podobne stylistycznie, ale na pierwszy rzut oka można by pomyśleć, że zostały napisane przed jedną i tę samą osobę. A w dodatku ja zabrałam się za lekturę bez wnikliwego czytania opisu i tego co znajduje się na okładce, tak więc czekała mnie miła niespodzianka. Dowiedziałam się nagle, że jedno opowiadanie łączy się z kolejnym a wszystkie trzy tworzą zwartą całość. Jedna historia podzielona na trzech autorów i ich punkty widzenia – bardzo spójne, harmonijne i ciekawe. Spodobało mi się to. Dostałam trzy mini historyjki, które tworzą ciekawą zimową historię z gromadką postaci. Jak wyobrażam sobie taki wieczór? Na pewno mroźny, klimatyczny, magiczny i otwarty na cuda. Kilkadziesiąt godzin w roku, gdy ludzie są dla siebie mili, życzliwi i po prostu ludzcy. Ta książka była dla mnie ciekawostką, po której oczekiwałam czegoś wyjątkowego. Jak myślicie co może pasować do świątecznej nocy? Śnieżyca? Nastolatki borykające się ze zdradami, rozstaniami a może nawet z kiepskimi partnerami? Wyobraźcie sobie spacer po zaśnieżonych ulicach podczas świątecznej nocy…oczywiście w towarzystwie kumpla i kumpeli…Albo dramat egoistki, która nie widzi nic innego prócz własnych dramatów…

Podróż wigilijna

„To, co dla jednych jest obłędem, dla innych stanowi gwarancję zdrowia psychicznego.”

Historia nastolatki, która w wieczór wigilijny jest zmuszona wsiąść do pociągu i wyruszyć do dziadków. Dlaczego? W to nie będę wnikała, żeby nie zepsuć nikomu zabawy. Okoliczności zmusiły ją do pozostawienia rodzinnego domu, chłopaka i przyjemnej atmosfery. Zaczyna się ciekawie co? Lekki dramatyzm, dynamika i śnieżyca. Nasza bohaterka boryka się z niełatwą sytuacją, ale stara się nie popadać w przygnębienie. Mimo przeciwności postanawia działać, dzięki czemu akcja nabiera rozpędu. To opowiadanie jest zabawne, ironiczne, czasami naciągane żeby pasowało do otoczki świątecznego romansu. Jednak ma w sobie tą lekką magię świąt. Podoba mi się narracja a szczególnie monolog jaki prowadzi sama z sobą nasza bohaterka. Czy coś mnie zaskoczyło w tej historii? Myślę, że nie – jest trochę przewidywalna, ale sympatyczna. Łatwo się wczuć w klimat i wyobrazić sobie całą akcję.

Bożonarodzeniowy Cud Pomponowy

„Całowałam facetów, niczym nie ryzykując, i powodowało to tylko tyle, że pragnęłam pocałunku, przez który zaryzykuję wszystkim…”

Ta historia zaczęła się na luzie. Słowne dogryzki, sarkazm i trójka przyjaciół. Czyli typowe nastolatki, które mają święty spokój, bo rodziców nie ma w domu. Śnieżyca potrafi być sprzymierzeńcem. Oczywiście natrafiłam tutaj na olśnienie a mianowicie to o czym już wspominałam – opowiadania się ze sobą łączą. Co nie powinno być dla mnie niespodzianką, gdybym przeczytała to co napisali na okładce. Ale dobrze się stało, że nie przeczytałam… miałam dzięki temu niespodziankę. Byłam trochę rozczarowana tym co zapowiadał początek. Wędrówka do knajpy w zimową noc i to w dodatku w marnym towarzystwie (nie mam na myśli tej szalonej trójki tylko gości knajpki). Jednak akcja zaczęła nabierać tempa, stała się dynamiczna i przerodziła się w niezwykłą przygodę. Myślę, że to opowiadanie jest najbardziej dynamiczne ze wszystkich. Bohaterowie są w ciągłym ruchu, przemieszczają się, spotykają na swojej drodze różne przeciwności. A wszystko po to by dotrzeć na miejsce. Swoją drogą to opowiadanie narobiło mi apetytu na placki ziemniaczane. „Zakończenie” mi się podobało i dostałam ochoty na więcej.

„- Wiem, że one chichoczą, a ja się tylko śmieję- mówiła. Pokazują rowek między piersiami , a ja nie mam co pokazywać. Ale, wiesz, ja też jestem dziewczyną.”

Święta patronka świnek

„- Stara – odparłam- ni wiatr, ni słota, ni grad, ni śnieg nie sprawią, że Starbucks zwolni swój bieg. - Stara- zrewanżowała się Dorrie – to o poczcie a nie Starbucksie.

- Ale w przeciwieństwie do poczty Starbucks podchodzi do tego poważnie. Będzie otwarty, gwarantuję.”

To opowiadanie podobało mi się najmniej, ma jednak charakter magiczny i anielski. Coś co może się kojarzyć ze świętami. I to właśnie Starbucks będzie miejscem kulminacyjnym w tym opowiadaniu. Dlatego też wybrałam ten cytat. Główna bohaterka jest irytująca, zapatrzona tylko w siebie i rozpaczająca. Z jednej strony jej się wcale nie dziwię i potrafię zrozumieć, ale z drugiej…mam ochotę nią po prostu potrząsnąć. Czy się zmieni? Tego dowiecie się czytając. Nadal znajdujemy się w tym samym mieście i natrafiamy na bohaterów z poprzednich opowiadań. Wszystko zaczyna się nam ładnie łączyć. W tym miejscu już mamy wszystko podane na tacy.

Podsumowując: najlepszymi opowiadaniami są pierwsze dwa, z czego to drugie autorstwa Johna Greena jest dla mnie najciekawsze i najbardziej dynamiczne. Ma w sobie sporą dawkę humoru i akcji. Ostatnie natomiast działa na nerwy. We wszystkich tych opowiadaniach chodzi o nastoletnią miłość. Każde sumują pocałunki i uniesienia, które temu towarzyszą. Przeciwwagą do tego są nastoletnie dramaty – mniejsze lub większe. Całość jest bardziej mroźna i śnieżna niż świąteczna, jednak napisana w przyjemny sposób. Książka zawiera pewne przesłania, które mogą być przydatne dla nastolatków. Nie jestem rozczarowana lekturą, wręcz przeciwnie. Natrafiłam na grupkę postaci, które mijają się ze sobą, co tworzy ciekawy klimat. Niby zasypane puste miasteczko a dzieje się w nim jednak dużo ciekawych rzeczy. Myślę, że książka sama w sobie jest naprawdę przyjemna i miło się ją czyta. Pasuje do klimatu świąt i umilania sobie czasu z kubkiem gorącego napoju pod ręką.

Książka bierze udział w wyzwaniu:

Klucznik

Przeczytam tyle ile mam wzrostu (+2,5 cm)