John Green - Papierowe miasta

autor: John Green

tłumaczenie: Renata Biniek

tytuł oryginału: Paper Towns

wydawnictwo: Bukowy las

data wydania: 5 czerwca 2013

liczba stron: 400

kategoria: literatura młodzieżowa

Idę za ciosem…sięgam po kolejną książkę Greena i zatapiam się w lekturze. Papierowe miasta na pierwszy rzut oka, wyglądają na „dość obszerne”, jednak lektura nie zabrała mi zbyt wiele czasu. Moje „za ciosem” polega na tym, że niedawno również recenzowałam książkę tego autora. Niewątpliwie zostałam zaintrygowana jego twórczością i stylem jednak jest jeszcze coś…postanowiłam spożytkować mój prezent świąteczny od razu w styczniu. Tak też więc zrobiłam. Dzisiaj chcę Was zaprosić do zwiedzania owych papierowych miast. Czym one tak naprawdę są? Zwyczajnymi metaforami? Opuszczonymi, niedokończonymi osiedlami? A może miejscem na mapie, w którym nie ma nic, a stworzone zostały w celu ochrony praw autorskich? Moja odpowiedź brzmi: wszystkim po trochu.

Nastoletni Quentin Jacobsen spędza czas na adorowaniu z oddali żądnej przygód, zachwycającej Margo Roth Spiegelman. Więc kiedy pewnej nocy niegrzeczna Margo uchyla okno i, zakamuflowana jak ninja, wkracza na powrót w jego życie, wzywając go do udziału w tajemniczej i misternie zaplanowanej przez siebie kampanii odwetowej, Quentin oczywiście podąża za dziewczyną. Gdy ich całonocna wyprawa dobiega końca i nastaje nowy dzień, Quentin przychodzi do szkoły i dowiaduje się, że zagadkowa Margo w tajemniczych okolicznościach zniknęła. Chłopak wkrótce odkrywa, że Margo zostawiła pewne wskazówki i że zostawiła je dla niego. Podążając jej urywanym śladem, w miarę zbliżania się do celu Q odkrywa zupełnie inną Margo, niż ta, którą kochał i znał dotychczas.

Te jakże tajemnicze papierowe miasta, pobudzają wyobraźnię, pozwalają popuścić wyobraźnię i przenieść się do innego świata. Tego, w którym jest Quentin i Margo lub do własnego, w którym to my dyktujemy warunki i tworzymy własną historię. Podoba mi się tytuł, miejsca akcji a także metafora, która wycieka z samej nazwy. Tak filozoficznie mi się nasunęło… Fabuła jest ciekawa, dynamiczna i też trochę taka filozoficzna. Podoba mi się zabawa w detektywa i poszukiwanie ukrytych wiadomości, tropów, wskazówek. To prowadzi do działania, wywołuje impuls i wyciąga Quentina z jego codziennej rutyny i nudy, którą zresztą lubi. Jego życie nagle wypełnia się emocjami i myślami, dzięki czemu poszerza swoje własne granice i przeistacza się w innego człowieka. Autor daje nam możliwość poznania Margo na początku i na końcu książki. Staje się ona obsesją tego młodego chłopaka, jest pragnieniem, miłością czymś ulotnym, zagrożonym i niedostępnym. W całą sprawę wciąga swoich przyjaciół, którzy razem z nim wyruszają na poszukiwanie Margo. Czy ją znajdą? Jaka ona tak naprawdę jest?

„Nic nigdy nie zdarza się tak, jak to sobie wyobrażamy. [...] Z drugiej strony, jeśli sobie niczego nie wyobrażasz, nigdy nic się nie wydarza.”

Historia ta nie mówi tylko o miłości czy przyjaźni. Ona potwierdza fakt, że pozory mylą. A czasami najciekawszą rzeczą jest wyobraźnia. Po raz kolejny książka Johna Greena mnie wciągnęła, nasunęła pewne refleksje, pozwoliła się pośmiać przy niektórych dialogach i nie pozwoliła mi się nudzić. Od samego początku można poczuć swojski klimat i podążać za Q i Margo. Całość została napisana prostym językiem, co wpływa korzystnie na czytanie. Postacie zostały stworzone w ciekawy sposób, osobowości się ze sobą mieszają, co tylko nadaje kolorów całej historii. Oczywiście autor w to wszystko wplata to, co jest ważne dla nastolatków, porusza ważne dla nich tematy i dzięki temu daje im nie tylko rozrywkę, ale także swojego rodzaju lekcję. Każdy z nas ma czasami ochotę rzucić wszystko w diabły i odejść. Zostawić wszystko za sobą i uciec w nieznane. Odkryć coś nowego i zacząć od nowa. Odchodząc można poznać różne miejsca, osoby, ale przede wszystkim siebie. Jeśli macie ochotę na taką małą ucieczkę, jaką oferuje autor to zapraszam do przeczytania Papierowych miast. Książka nie tylko dla nastolatków!

Książka bierze udział w wyzwaniach:

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+2,9 cm)

Klucznik

Czytam opasłe tomiska
Kiedyś przeczytam