Sara Shepard - Nigdy, przenigdy

autor: Sara Shepard

cykl: The Lying Game (tom 2)

tłumaczenie: Mariusz Gądek

tytuł oryginału: Never Have I Ever

wydawnictwo: Otwarte

data wydania: 6 stycznia 2014

liczba stron: 304

kategoria: Literatura młodzieżowa

Jakie wrażenie wywarła na mnie Gra w kłamstwa Sary Shepard już wiecie, teraz przyszedł czas na Nigdy przenigdy. W pierwszej części przeniosłam się do świata nastolatek, który jest zwariowany, momentami skandaliczny a do tego dwulicowy. Tłem zaś jest morderstwo. Czy drugi tom okazał się lepszy? Czy poznałam odpowiedzi na postawione wcześniej pytania? Na to odpowiem od razu. Część druga jest o wiele lepsza niż pierwsza, ma w sobie więcej dynamizmu i dawki niebezpieczeństwa. A jeśli zaś chodzi o te pytania to powiem Wam, że namnożyło się ich zdecydowanie więcej.

Niewiele pamiętam ze swojego życia, pozostały zaledwie przebłyski wspomnień. Wiem jedno: nie tak dawno miałam wszystko – wspaniałych przyjaciół, cudownego chłopaka i kochającą rodzinę. Teraz Emma, moja siostra bliźniaczka, zajęła moje miejsce i desperacko próbuje rozwikłać zagadkę mojego zniknięcia. Jednak czuje, że ktoś śledzi każdy jej ruch…

Tym razem recenzja nie będzie obszerna, nie zaleje nikogo potokiem słów. Bo po co? A nóż niechcący zdradzę więcej niż powinnam. Ciężko jest napisać dobrą/ ciekawą recenzję kontynuacji, w której nie możemy za dużo zdradzić ani niczego wyprzedzić. Postaram się w rzeczowy i skromny sposób wyrazić swoje zdanie. Ogólnie tą część (a może i całą serię) podsumowałabym jako „pogoń za króliczkiem”. Gdy już mamy „pewność”, że wreszcie poznaliśmy prawdę, albo jej większą część okazuje się, że jesteśmy w błędzie i gra zaczyna się znów od nowa. Ale za to startujemy trochę z innej pozycji. To, co okazało się błędnym założeniem trochę jednak oczyściło nasze myśli. A dzięki temu mamy inne tropy, które możemy nazwać – prawdziwe. Jest to bardzo dobre rozwiązanie dla tego typu książek, gdyż się nie nudzimy. Ciągle coś się dzieje i próbujemy połączyć wszystkie elementy układanki ze sobą. Nie zabraknie napięcia, które jest naprawdę wyczuwalne. O wiele łatwiej przyszło mi wtopienie się w klimat podczas mojego drugiego spotkania z bohaterami tej książki niż za poprzednim razem. W tej części mamy okazję lepiej poznać prawdziwą Sutton i jej występki. Im dłużej przebywamy z przyjaciółkami Sutton tym więcej się o nich dowiadujemy i więcej rozumiemy. Zaraz ktoś się zdziwi, bo na nic nie narzekam. Minusem jest to, co zwykle mnie irytuje w kontynuacjach. Czyli wałkowanie tego, co było wcześniej, nakreślanie sytuacji z poprzedniej części. Na szczęście tutaj zetknęłam się z tym tylko na początku. Cała historia wydaje się być typowo filmowa, nierealistyczna a może po prostu powiem amerykańska. Czyli kompletnie nierzeczywista z naszego punktu widzenia. A może nastolatki aż tak się zmieniają? Wracając do tematu… Ta nierealna poświata jest tutaj na miejscu, nadaje całości charakteru. Do bohaterów pasuje wręcz idealnie. A co z Emmą? Odnajduje się w sytuacji coraz lepiej, gra ze śmiercią i bawi się w Holmesa. Dlaczego?

„Ponieważ Sherlock zawsze dopada zbrodniarza.”

Na koniec tylko dodam, że ta część narobiła mi jeszcze większego apetytu. Najchętniej już bym sięgnęła po kolejną część. Myślę, że w trzeciej części zacznie się gra na wyższym poziomie. I to w dodatku z nowym uczestnikiem! Już nie mogę się doczekać!

Książka bierze udział w wyzwaniu: Czytam opasłe tomiska