John Green - Gwiazd naszych wina

autor: John Green

tłumaczenie: Magda Białoń-Chalecka

tytuł oryginału: The Fault in Our Stars

wydawnictwo: Bukowy Las

data wydania: 6 lutego 2013

liczba stron: 312

kategoria: literatura młodzieżowa

John Green to autor, którego raczej nie trzeba wam przedstawiać. Mnie, co prawda trzeba było (do niedawna). Gdy już mniej więcej przyswoiłam sobie, że pisze dobre książki i moja fotograficzna pamięć zakodowała okładki to naszła mnie chęć na treść. No i ta chęć mnie powoli zżerała, tylko jakoś do czytania zabrać się nie mogłam. Dostałam mega ochotę na W śnieżną noc, ale niestety nie udało mi się jej wygrać w konkursie. Domyślam się, że i tak prędzej czy później trafi w moje rączki. Wracając jednak do tematu…Całkiem niedawno odkryłam, że na półce mam książkę Greena. I to nie „byle jaką” tylko Gwiazd naszych wina. O istnieniu książki wiedziałam tylko jakoś autora nie pokojarzyłam z tym Greenem. Tak, więc nie pozostało mi nic innego jak zacząć czytać. Wreszcie zapoznałam się ze stylem autora! Co sądzę?

Hazel choruje na raka i mimo cudownej terapii dającej perspektywę kilku lat więcej, wydaje się, że ostatni rozdział jej życia został spisany już podczas stawiania diagnozy. Lecz gdy na spotkaniu grupy wsparcia bohaterka powieści poznaje niezwykłego młodzieńca Augustusa Watersa, następuje nagły zwrot akcji i okazuje się, że jej historia być może zostanie napisana całkowicie na nowo.

O fabule wiedziałam tylko tyle, że dziewczyna jest chora na raka. No i domyślałam się, że będzie wątek miłosny. Nie czytałam wcześniej jakoś wnikliwie opisu. Dałam się ponieść tej historii. No i od samego początku popłynęłam z nurtem. Naprawdę. Hazel jest tak dobrą narratorką, że szok. Ma się wrażenie, że siedzimy z nią w jednym pokoju a ona nam wszystko opowiada. Za chwilę znów trafiamy w zupełnie inne miejsce i nie jesteśmy tylko biernymi obserwatorami, lecz jednym z bohaterów. Wtapiamy się w książkę, co jest dużym atutem. Język jest potoczny, młodzieżowy, odważny i łatwo przyswajalny. To sprawia, że książkę się naprawdę szybko i lekko czyta. Nie jestem już, co prawda nastolatką, ale przy tej książce nie można zupełnie odczuć żadnych barier. Historia opisana w tej książce nie należy do łatwych, można by rzecz, że choroba – rak czy jakakolwiek inna – to temat tabu. A nawet, jeśli już nie tabu to coś drażliwego i delikatnego. Okazuje się, że nie prawda. Autor ukazuje całość w odważny sposób. Słowa mieszają się ze sobą, zahaczamy o powagę, żart i sarkazm. Powiedziałabym nawet, że czarny humor wymieszany z nastoletnią potrzebą normalności i chęci życia. Jeśli połączymy to wszystko razem, wyjdzie nam właśnie ta historia. Z jednej strony lekka i emocjonująca a z drugiej gorzka i brutalna. Bohaterowie stają się naszymi znajomymi, przyjaciółmi, z którymi nie chcemy się rozstawać. Ja podziwiam Hazel nie tylko za walkę z chorobą i nadludzką wytrzymałość, ale także za osobowość, intelekt i samozaparcie. Musze przyznać, że w pewnym momencie autor mnie zaskoczył. Przez myśl mi przeszło, że coś takiego może się wydarzyć, gdy natknęłam się na pewne sygnały w tekście jednak zaczynając czytać nie spodziewałam się takiego obrotu spraw.

„- Świat – zauważył- nie jest instytucją zajmującą się spełnianiem życzeń.”

Na podstawie książki powstał film, nie miałam okazji go jeszcze oglądać, ale na pewno to zrobię. W moim wydaniu książki znalazły się zdjęcia z filmu, co zachęciło mnie do obejrzenia jak i pobudziło moją wyobraźnię.

Podsumowując …W tej historii znajdziecie prawdziwy romantyzm i to w wykonaniu nastolatków. Prawdziwą miłość i akceptacje. Znajdziecie w niej po prostu inną codzienność niż ta, do której przywykliście. Mogłabym dłużej rozpisywać się na temat fabuły, bohaterów i stylu autora, ale to nie zmieni faktu, że najlepiej zrobicie, jeśli sami ją przeczytacie i się przekonacie. Autor daje każdemu z nas szansę na poznanie ciekawych osobowości. A także na to by na ich przykładzie –zastanowić się przez chwilę nad sobą, swoim życiem…

„- Jestem…jestem jak…Jestem jak granat. Mamo, jestem granatem, który w pewnej chwili wybuchnie, więc chcę zminimalizować ofiary, rozumiesz?

- […] Chcę trzymać się z dala od ludzi, czytać książki, rozmyślać i spędzać czas z wami, ponieważ i tak nie mogę zrobić nic, żeby was nie zranić.”

Moja ocena 5/6