Nicholas Sparks - Pamiętnik

tłumaczenie: Anna Maria Nowak

tytuł oryginału: The Notebook

wydawnictwo: Albatros

data wydania: 20 września 2013

liczba stron: 256

kategoria: romans

Po moim pierwszym debiucie z twórczością Nicholasa Sparksa (Najdłuższa podróż), przyszedł czas na kolejną próbę. Pamiętnik – został mi polecony przez blogerki, na których zrobił on wielkie wrażenie. Od razu zostałam uprzedzona, o wyjątkowości tej historii a także o tym, że może ona wycisnąć nie jedną łzę. Tak więc zachęcona postanowiłam wreszcie się za nią zabrać. W tym celu odbyłam rozmowę telefoniczną i po niedługim czasie trafiła książka w moje ręce. Poznałam już trochę styl autora, więc wiedziałam czego mam się spodziewać a pozytywne opinie na temat tego tytuły jeszcze bardziej wyostrzyły moje oczekiwania wobec tej książki.

W starym, wytartym notatniku kryje się kronika pewnej miłości, która rozkwitła po zakończeniu II wojny światowej gdzieś w Karolinie Północnej. Noah Calhoun odczytuje ją wieczorami w domu opieki pewnej kobiecie cierpiącej na chorobę Alzheimera. Dzięki sile uczucia przeżywa na nowo cudowne chwile swojej wielkiej miłości. Przypomina sobie, kiedy w 1932 roku po raz pierwszy zobaczył Allie Nelson - ich potajemne spotkania, wspólne wakacje i trudny okres rozstania, gdy zniknęła z jego życia na czternaście lat...

Opis zapowiada dużą dawkę melancholii i faktycznie sporo znajdziemy jej w książce. Na samym początku już poznajemy sentyment, starość, przemijanie i wspomnianą już melancholię. Następnie przenosimy się do świata wspomnień. Tym samym poznajemy bohatera za czasów młodości i młodej dorosłości. Czytając czuć zapach jesieni, ciepło słońca i niezapomniany klimat miejsca, w którym rozgrywa się akcja powieści. Widzimy wschodzące słońce, ganek, słyszymy świerszcze i czujemy spokój. Autor zabrał nas do miejsca niezwykłego, odludnego i magicznego. Idealne miejsce na miłość. Na spokój, na pozbieranie myśli. Idealne dla poety i malarki. Idealnego chyba dla większości. Czytelnik czuje się jak u siebie w domu. Czytając widziałam wszystko w jesiennych słonecznych barwach (z wyjątkiem szalejącej burzy, która ma w sobie faktycznie coś romantycznego). A muszę się przyznać, że koniec lata i początek jesieni jest dla mnie okresem melancholii i o dziwo lubię ten czas. Nicholas Sparks doskonale opisał całą historię i bohaterów. Nie popełnił żadnego błędu. Nie mam do czego się przyczepić i nawet nie chcę. Książka nie jest obszerna, duża czcionka i łatwy płynny styl autora pozwala na szybkie i płynne czytanie. A historia urzeka. Taka powinna być właśnie miłość. To powinien właśnie przeżywać człowiek, to powinno być kwintesencją istnienia. Jednak rzadko trafia się tak silne uczucie. Kiedyś, chyba zdarzało się to częściej. Wtedy ludzie mieli inne priorytety i inne wartości.

„Bądź spokojna, bądź sobą gdy jestem przy tobie,
Prędzej słońce ci zgaśnie, niźli ja to zrobię.
Prędzej woda przed tobą toś świetlistą schowa,
Liście szelest uciszą, niźli moje słowa,
Którymi cię obdarzam, stracą wdzięk i powab.”

Książka jest faktycznie bardzo poruszająca. Łzy miałam w oczach nie raz, a praktycznie pod sam koniec już ciągle. Starość opisana przez autora jest namacalna, a miłość niepokonana. O takim zakończeniu powinniśmy marzyć. Smutne, ale jednak z miłością w sercu. I do samego końca. Jeden dzień wyjęty z dnia starszych ludzi, potrafi też być piękny, ale jakże rzadki i drogocenny i bardzo ulotny. Miłość tych ludzi, jest zawarta, w każdym słowie a nawet przecinku. Wiersze idealnie pasują do klimatu a listy wzruszają. Jest to historia młodych ludzi, potem czas na namiętną dorosłość spowodowaną impulsem i powrotem w przeszłość a na koniec mądra i pouczająca historia starców. Taka historia może być równie romantyczną, pociągająca i przyśpieszająca bicie serca jak te pisane dla nastolatek z przystojniakami nie z tego świata. Idealna książka dla kogoś, kto akurat za tydzień wychodzi za mąż – a nie powiem daje do myślenia. Tym bardziej, że takowy wątek też się pojawia. Jednak ważną rolę odgrywa siła przetrwania prawdziwej miłości. Pisząc recenzję nadal jestem poruszona i pod wrażeniem. Duża dawka melancholii daje do myślenia i wprowadza w sentymentalny nastrój. Całość się wręcz połyka! Nie pozostaje mi więc nic innego jak zachęcić innych do poznania historii Allie i Noah i podziękować za polecenie mi tej książki - Anastazjo B. i Lustro Rzeczywistości – dziękuję! :)

„Zdaje się, że tylko starzy ludzie potrafią siedzieć obok siebie, milczeć i nie czuć się niezręcznie. Młodzi, popędliwi, niespokojni, zawsze muszą przerwać ciszę. Wielka szkoda, cisza bowiem jest czysta. Cisza jest święta. Zbliża ludzi, gdyż tylko ci, którzy się dobrze ze sobą czują, mogą siedzieć w milczeniu. Oto wielki paradoks.”