Z sentymentu do starych książek ...

Dzisiaj będzie totalnie z innej beczki. Tak w przerwie między recenzjami postanowiłam napisać coś od siebie, a pomysł zrodził się już jakiś czas temu. Tematem będą oczywiście książki, a szczególnie te z półek mojej mamy ;)

Odkąd tylko pamiętam fascynowała mnie biblioteczka mojej mamy. Mimo tego, że był to okres, gdy taki berbeć jak ja wolał zabawy i swoją wyobraźnię wykorzystywać sam niż poprzez książki, to jednak gdzieś tam w pobliżu tego zbioru się kręciłam. Podobał mi się ten kącik z wszelkiego rodzaju tomami, które są ładnie ułożone, a jeszcze lepiej jak były całe serie, albo książki na moje oko stare. Oczywiście wpadały w moje ręce różności, nawet książki kucharskie, które były ślicznie zilustrowane i pobudzały apetyt. Któregoś dnia zaczęłam czytać, oczywiście szło mi to opornie. Z czasem już coraz lepiej, aż w końcu złapałam bakcyla. Jestem całkowicie pewna, że moją pasją zaraziła mnie moja kochana mama (o czym nie raz wspominałam przy udzielaniu odpowiedzi na tagowe pytania). Mama nie tylko czytała w wolnych chwilach i tym samym pokazywała mi jak wielką jej to daje przyjemność, ale również obdarowywała mnie książkami. Tak też wrosła we mnie miłość do książek, a wyobraźnię wykorzystuje teraz dzięki historiom w nich opisanych. Fascynacja maminą biblioteczką została mi do teraz. Jak wiecie książki, które nie są już nowe, a nawet nadszarpnięte przez czas mają swój urok. Niektóre wręcz rozpadają się w rękach, pachną nieziemsko i udowadniają, że są warte przeczytania, gdyż mają swoją widoczną historię. Zawsze fascynowały mnie te stare, delikatnie pożółkłe i nawet porozklejane. Korzystając więc z okazji, że w lipcu ubiegłego roku spędzałam kilka dni u mamy, poszperałyśmy w jej zbiorach. Przejrzałyśmy, podyskutowałyśmy i ułożyłyśmy starannie na półkach. Niektóre egzemplarze przejrzałam w poszukiwaniu daty wydania, gdyż wydawały się być starsze ode mnie. Na co trafiłam? Na perełki z lat: 1956, 1959, 1962, 1976, 1966, 1990 i oczywiście wiele młodszych. Nie będę ich tutaj szczegółowo wypisywać, znajdziecie je na zdjęciach.

Widać, że niektóre pozycje mają swoje lata. Nadszarpnięte przez czas i być może czytelników, którzy te książki kiedyś czytali. Nie wiem, kto czytał te książki za czasów młodości mojej mamy, a raczej ile osób – jednego jestem pewna nie zostały celowo zniszczone ani uszkodzone przez moją mamę. Zresztą przy tak starych książkach nie trzeba wcale się wysilać, aby kartki się porozklejały, o czym się przekonałam podczas czytania „Przeminęło z wiatrem”. Wystarczyło książkę delikatnie trzymać, a klej i tak się kruszył. Dla mnie jednak te książki są cenne i mają swój urok, a do tego nieziemski zapach. Oczywiście nie sfotografowałam wszystkich mamy książek, bo jest ich znacznie więcej, wybrałam sobie te starsze egzemplarze, do których mam sentyment i już wiem, że straciłam wiele nie czytając ich kiedyś. Te nowsze książki wyglądają oczywiście jak nówki z księgarni, tworzą serie i zachwycają okładkami, ale nie kuszą mnie tak bardzo jak te „zużyte”.

Moja skromna biblioteczka :)

Mama prócz czytania wpoiła mi, aby książki szanować, odkładać na półkę itp. Teraz mam swoją skromną biblioteczkę, którą Wam prezentuję. Znajdują się na niej przede wszystkim „nowe” egzemplarze z wyjątkiem trzy tomowego „Przeminęło z wiatrem” wydanego w roku 1990 (pożyczone od mamy). Nie są to wszystkie książki, które posiadam. Niektóre są w innym miejscu, a niektóre pozycje znajdują się na czytniku. Jednak półeczki zrobione są przez męża, a malowane przez nas wspólnie. Tym bardziej podoba mi się to, co widzę. Książek oczywiście przybywa i zapewne przybywać będzie, więc i półek trzeba będzie naprodukować więcej. Mam nadzieję, że za ileś lat, gdy będę już stara, albo gdy mnie już na tej ziemi nie będzie to mój zbiór będzie o wiele większy. Liczę również na to, że niektóre egzemplarze będą nosiły na sobie ślad czasu. Będą udowadniały, że służą do czytania i korzystania, a co ważne były ciekawe skoro tyle razy ktoś po nie sięgał.

A skoro już mowa o książkach…Jakiś czas temu chciałam napisać post o grubości książek i okładki, w jakie warto je „pakować”. Już tłumaczę o co mi chodzi. Pewnego dnia spotkałam się z opinią, że cienkie książki nie powinny być w twardych oprawach, bo to bezsens czy coś. Kompletnie się z tą opinią nie zgadzam. I pytam… Dlaczego? Moim zdaniem dostają wtedy charakteru, są bardziej widoczne i przy okazji mniej narażone na uszkodzenia. A co ważne książka to książka! A okładka to okładka. To tak jakby segregować… opasłe tomiska są rewelacyjne, a te cieniutkie do kitu. Nie ma na to reguły i tak samo jest z okładkami. Czasami cienkiej pasuje twarda oprawa, a grubej zwyczajna miękka, która też ma swój urok i niekiedy lepiej nawet wygląda. A jakie jest Wasze zdanie na ten temat?