Córka generała – Magdalena Witkiewicz

 

wydawnictwo: Skarpa Warszawska

data wydania: 2022-02-23

liczba stron: 360

„Zawsze w życiu jest coś za coś. I dlatego chyba nie ma sensu się zastanawiać nas wyborami, których nigdy nie mieliśmy szansy dokonać. Życie jest tak pomyślane, że decyzje podejmujemy tylko raz. Gdy wybierzemy złą drogę i pobłądzimy w lesie, możemy zawrócić, ale przy wyborze drogi życiowej jest nieco inaczej. Czasu nie można cofnąć”.

Magdalena Witkiewicz to jedna z najpopularniejszych autorek w naszym kraju, specjalizuje się w powieściach obyczajowych, choć w swoim dorobku posiada również książki dla dzieci jak i thrillery. Jednak to właśnie powieści obyczajowe są znakiem rozpoznawczym pisarki – w końcu to specjalistka od szczęśliwych zakończeń. Napisała mnóstwo historii: wesołych, wzruszających, trzymających za serce, i takich z dreszczykiem. Naprawdę, jest w czym wybierać i każdy znajdzie coś dla siebie. Znajdziecie takie, które rozbawią do łez i takie, które po prostu oderwą od codziennych trosk, ale są też takie, które zostają w ludziach na zawsze. I to właśnie te porywające za serce uwielbiam najbardziej. Córka generała jest najnowszą powieścią Magdaleny Witkiewicz – swoją premierę miała pod koniec lutego – i już teraz mogę śmiało powiedzieć, że należy do grona tych uwielbianych.

Każdy w Wolnym Mieście Gdańsku czuje, że wojna wisi w powietrzu. Jednak myśli Andrzeja Tapera zaprząta coś zupełnie innego - jest z wzajemnością zakochany w Elise, córce emerytowanego niemieckiego generała, zafascynowanego Hitlerem i jego ideologią. Generał von Hummel, który nie akceptuje relacji córki z Polakiem, zrobi wszystko, by chronić swoją rodzinę, nawet jeśli miałby stanąć na drodze wielkiemu uczuciu…
Jak potoczą się losy Elise? Czy Andrzej zdradzi miłość swojego życia? Jak wojenna zawierucha wpłynie na los zakochanych i czy przyjaciele będą w stanie wypełnić pustkę w sercu Andrzeja?

Ci z Was, którzy są ze mną dłużej zapewne wiedzą, że lubię książki z przeszłością w tle. Cenię sobie również zarys historyczny, a tym bardziej wojenne czasy, które uczą czytelnika w tym także pokory. Dlatego z ogromną ciekawością czekałam na Córkę generała. Znając pióro autorki wiedziałam, że nie będę rozczarowana, a książka wciągnie mnie tak bardzo, że będę czuła niedosyt.

„Czasem los stawia na naszej drodze ludzi, którzy wydają się wrogami, a stają się naszymi przyjaciółmi, mimo iż już nigdy w życiu ich nie zobaczymy”.

Córka generała to historia inspirowana prawdziwymi wydarzeniami i opowiedziana z perspektywy kilku bohaterów – przyjaciół mieszkających w Wolnym Mieście Gdańsku. Nie były to łatwe czasy, wojna wisiała w powietrzu, ludzie tracili pracę ze względu na swoje pochodzenie i nikt nie mógł być pewny jutra. To opowieść, która przypomina czytelnikowi jak przewrotny i niepewny bywa los. Uczula na to, że nic nie jest nam dane raz na zawsze i jak ważne jest to, aby wykorzystywać każdą daną nam chwilę. Bohaterowie tej historii uczą nas, że zawsze warto szukać rozwiązania, nie poddawać się i być człowiekiem dla drugiego człowieka, o czym tak łatwo można zapomnieć, gdy w grę wchodzi wojna, nienawiść, strach i śmierć. Magdalena Witkiewicz w swojej powieści opisała emocje, z którymi każdy może się utożsamiać. To opowieść o miłości, o bólu, strachu, samotności, o nienawiści i okrucieństwie. O złu, jakie może jeden człowiek zgotować drugiemu, albo jeszcze gorzej – złu, jakie jeden człowiek może zgotować tysiącom innych. Biorąc pod uwagę wydarzenia, które obecnie się dzieją, warto przeczytać tego typu książkę, po to by pewne rzeczy sobie przypomnieć, ale też dostrzec nie tylko nadzieje, ale też ludzką siłę. Przeszłość i teraźniejszość łączy okrucieństwo, szaleństwo jednego człowieka i czyny, do których człowiek bywa zdolny. Czasem z przymusu, a czasem z natury.

Podsumowując: Córka generała to powieść, która pochłania od pierwszych stron. Porywa czytelnika w wir wojny, miłości, śmierci i niepewności. Bohaterowie tej historii żyją na kartkach tej książki, a fabuła nabiera tempa z każdą kolejną stroną. Magdalena Witkiewicz po raz kolejny udowodniła, że potrafi poruszyć czytelnika. Stworzyła historię, która zostanie ze mną na długo, a bohaterowie już zawsze będą szeptać mi do ucha, że zawsze jest nadzieja na lepsze jutro. Bo przecież:

„Kiedyś jeszcze będzie pięknie. Niebo będzie tak samo niebieskie, słońce tak samo będzie raziło w oczy. Trawa pozostanie zielona. Wiatr będzie nadal rozwiewał nam włosy i tak samo będziemy się denerwować, gdy zacznie padać deszcz, a my nie weźmiemy z domu parasola”.