Rodzanice - Katarzyna Puzyńska

data wydania: 29 stycznia 2019

liczba stron: 560 

cykl: Lipowo 

kategoria: thriller/sensacja/kryminał 

wydawnictwo: Prószyński i S-ka 

Katarzyny Puzyńskiej raczej nie muszę nikomu przedstawiać, w swoim dorobku ma już tyle książek, że raczej trudno przeoczyć ją podczas wizyty w jakiejkolwiek księgarni, szczególnie zahaczając o dział kryminalny, gdzie znajdziecie całą serię o Lipowie. Całkiem niedawno miała premierę jej najnowsza książka „Rodzanice”, a tym samym dziesiąty już tom wspomnianej serii. Dla stałych czytelników to nie lada gratka móc tak długo towarzyszyć ulubionym i dobrze znanym bohaterom, którzy potrafią zaskakiwać komplikując sobie życie.

Zbliża się krwawy superksiężyc. Mieszkańcy maleńkich Rodzanic boją się, że ta niezwykła pełnia uwolni z dawna uśpionego demona. Tymczasem na zamarzniętym, smaganym zimowym wichrem jeziorze znaleziono ciało zamordowanej dziewczyny. Jest przykryta kocem. Gdyby nie to, że jakieś zwierzę poszarpało jej rękę, wyglądałaby, jakby spokojnie spała. Tego samego dnia umiera pewna dziennikarka. W ostatnich słowach przestrzega byłą komisarz Klementynę Kopp przed wilkołakiem. Wkrótce emerytowana policjantka znika bez śladu... Pojawiają się sugestie, że to Kopp dokonała zbrodni. Tylko aspirant Daniel Podgórski wierzy, że dawna koleżanka jest niewinna. Jaki sekret skrywa sam Podgórski? Dlaczego odpowiedzi warto szukać w szklanej kuli? Ile prawdy jest w anonimie zapowiadającym śmierć wszystkich mieszkańców Lipowa? I kto tak naprawdę czai się w ciemności?

„A przecież za każdą, nawet najpiękniejszą bajką być może kryje się czyjeś cierpienie.”

Podoba mi się to, że Katarzyna Puzyńska nie boi się wystawiać swoich bohaterów na ciężkie próby, dopadają ich rozterki, tragedie, nałogi, przemoc, zdrada i oczywiście śmierć. Autorka nie tworzy swoich postaci krystalicznie czystych, które trzymają sztuczny fason do końca. Są uszyci na miarę zwykłego człowieka, który ma swoje tajemnice, lęki, grzechy na sumieniu oraz ciemną stronę mocy dobrze maskowaną na pierwszy rzut oka. Nigdy nie możemy być pewni co skrywa drugi człowiek i czy aby na pewno możemy mu zaufać, co doskonale pokazuje ta książka. „Rodzanice” to trzymający w napięciu kryminał, w którym niczego nie można być pewnym do momentu, aż nie zobaczymy ostatniej kropki. Autorka z finezją bawi się ze swoimi czytelnikami w kotka i myszkę, a tym samym podsyca napiętą już do granic możliwości atmosferę. Zgrabnie łączy retrospekcje z obecnymi wydarzeniami, przy czym robi to na tyle dobrze, że czytelnik nie odkryje zbyt wiele. Zaskakujący, mroczny, wciągający kryminał z naprawdę dobrym wątkiem psychologicznym i łączącym w spójną całość wątkiem obyczajowym. Dodatkowego dreszczyku dodaje tutaj motyw fantastyczny z wilkołakami, pełnią oraz rodzinną legendą. Powiem tak, „Nora” mnie zachwyciła, ale „Rodzanice” pożarły z wilczym apetytem, przeżuły i wypluły zostawiając z jeszcze większym zachwytem i szokiem. Dla mnie to literacka PETARDA, którą z czystym sumieniem będę polecać, gdyż podczas lektury naprawdę miło spędziłam czas.